jaren tachtig

Dat het lot van de JOVD nauw verbonden was met dat van de VVD, bleek overduidelijk in de jaren tachtig. De jongerenorganisatie profiteerde aanvankelijk van de electorale groei van de VVD onder aanvoering van oud-JOVD-voorzitter Ed Nijpels, die Hans Wiegel als partijleider was opgevolgd. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1982 behaalde de VVD 36 zetels, een record. De jongensachtige Nijpels had veel jonge kiezers weten te trekken. Het ledental van de JOVD steeg in 1987 naar zo’n 6000, wat ook niet eerder was vertoond. De JOVD was daarmee de grootste politieke jongerenorganisatie.

In politiek opzicht maakte de JOVD in de jaren tachtig een linkse indruk, met standpunten als de legalisering van softdrugs, de invoering van een basisinkomen en een regeringscoalitie van VVD met PvdA en D66. De jongerenorganisatie was vooruitstrevender dan de VVD, die van 1982 tot 1989 met  het grotere CDA regeerde. Dat het JOVD-congres zich in 1989 uitsprak voor een fusie van de VVD met D66, was dan ook niet zo verwonderlijk. Deze progressieve opstelling leidde intern tot spanningen tussen de linkerstroming, waartoe het hoofdbestuur behoorde, en rechtervleugel, met als belangrijkste exponent de afdeling ’t Gooi.

Was in de jaren zeventig de invoering van overheidssubsidiëring van grote invloed op de relatie tussen de JOVD en de VVD, in het daaropvolgende decennium was dat de komst van de jongerencontacten in de VVD. Dit losse verband van jonge VVD-leden – hooguit zo’n 500, geconcentreerd in ongeveer 50 partijafdelingen – moest niets van de JOVD hebben: ze vonden de jongerenorganisatie te links en wensten deel uit te maken van de VVD. Tot ontsteltenis van de JOVD stond de VVD sympathiek ten aanzien van deze jongeren; nota bene oud-JOVD-voorzitter Ed Nijpels wilde dat de JOVD met ze zou samengaan.

In de jaren tachtig beleefde de JOVD een primeur: voor het eerst in haar geschiedenis kreeg de jongerenorganisatie een vrouwelijke voorzitter. Op 26 april 1987 trad Annette Nijs aan als interim-voorzitter. Na veel geruzie werd zij op de extra algemene ledenvergadering in december tot voorzitter verkozen. Op 19 november 1988 maakte zij plaats voor Mark Rutte.

In de jaren tachtig discussieerde de JOVD veel over politiek en was ze volop bezig met het aanpassen van haar organisatie. Maar dat was niet het enige, de club bood meer. ‘Vorming en gezelligheid’, luidde de kop boven een artikel over studieweekeinden in De Driemaster. Op de JOVD-bijeenkomsten ging het niet alleen over politiek, het vertier was nooit ver weg. ‘Meestal is er wel een of ander café in de buurt. Onder het genot van een drankje leert men elkaar dan in een ontspannener sfeer nog wat beter kennen. Het is zo gezellig dat het bed pas in de kleine uurtjes wordt opgezocht.’